به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی کمیته امداد، مجید اسمش را گذشته بود، مرگ تدریجی یک رویا، زمانی که او می‏دوید و تلاش می‎کرد، برای این که به آرزویش برسد، برای او سخت بود، اما او توانست به آنچه که می‎خواست برسد، به پزشک شدن، حتی اگر خانواده‏اش در شرایط سخت اقتصادی بودند و در برحه‎ای هم پدر را از دست داده بود. با تلاش و همت مادر و حمایت‎های کمیته امداد زندگی با تلاش‎‌های این مددجو ساخته شد، تا امروز از آن‎چه که به او گذشته است، با غرور صحبت کند.

از گذشته که حرف می‌زند، بغض، غرور، حسرت، سختی و تلاش، همه با هم جمع می‎شود در صدایش. او اما سربلند بیرون آمده از آنچه که در گذشته بر او گذشته است. از فراز و فرودهایی که برای نوجوانی او، خیلی زیاد بود. 

آرزویی که برباد می‎رفت

ایمان با این که 29 سال سن دارد، اما سرش خیلی شلوغ است. او حالا پزشک است و به درد بیماران مرهم می‌گذارد و درمان را به آن‌ها نشان می‎دهد. این اما همه کارهایی نیست که مجید انجام می‎دهد، بعد از فراغت از شیفت‌های سنگین پزشکی، او خودش را می‎رساند به موسسه‎‌ای تا مسیر را نشان دهد به افرادی که راه را گم کرده‏اند. او به آن‌ها راه‌های رسیدن به موفقیت را نشان می‎‌دهد. برایشان تجویز می‎کند، ویزتی که این بار نه در دانشگاه که در زندگی به آن دست یافته است، با تحمل و صبری که آمیخته به تلاش بوده برای رسیدن به آنچه که مدنظرش است. در این راه اما ناامیدی‌هایی هم وجود داشته است.

مجید تا 9 سالگی، زندگی خوشی را داشت در کنار خانواده‏اش، خانواده 5 نفره‏ای که در یکی از روستاهای زیبای شمال کشور زندگی می‎کردند. شرایط زندگی آن‌ها از نظر اقتصادی متوسط بود و پدر با شغل آزاد یا رانندگی و یا در زمین‌های کشاورزی کار می‎کرد؛ زندگی اما در کنار همه اعضای خانواده، با پدر و مادر و دو برادر دیگر، می‌گذشت. ایمان 10 ساله بود که روی دیگر روزگار را دید، زمانی که پدرش، ورشکسته شد و قرض بالای قرض آمد. به خود که آمد دیگر پدر را ندید، پدر در بند، پشت میله‎های زندان بود و فشارهای اقتصادی، بحران نوجوانی و مشکلات ریز و درشت خانوادگی آوار شد روی سر این پسر نوجوان. مجید از آن روزها که حرف می‎زند ناخودآگاه بغض می‎کند و حتی اشک می‎نشیند در چشمانش.

او روزهایی را به یاد دارد که شرایط اقتصادی خانواده به هم ریخته بود، تحت پوشش کمیته امداد قرار گرفته بودند و مادر که روزگاری به عشق دوخت و دوز، خیاطی یاد گرفته بود، هر روز کوک می‏زد و پارچه می‎برید تا بتواند شکمشان را سیر کند. ایمان آن روزها حتی دلش نمی‎آمد به مادرش بگوید که پول می‎خواهد. آن روزها اما روزهایی مهمی برای این نوجوان بود. او باید خودش را برای شرکت در آزمون مدارس تیزهوشان که سال‎های رویای ورود به آن را داشت، آماده می‎کرد. هیچ پولی اما برای شرکت در کلاس‎های خصوصی نداشت. آرزوهایش، جلوی چشمش در حال مرگ بود و او نمی‎دانست باید چه کار کند. درس خواندن و درس خواندن، تنها کاری بود که ایمان بلد بود و همین شد که تمام زورش را زد، برای این که فقط دوای دردی پیدا کند برای نجات آروزیی که در حال از دست رفتن بود.

رویایی که تحقق پیدا کرد

هنوز به یاد دارد، تمام زورش را زده بود برای ورود به مدرسه تیزهوشان. شیرینی این تلاش را اما زمانی که در مدرسه قبول شد، چشید. او می‎گوید که هنوز لبخند رضایت‎بخش مادرش را به یاد دارد. او بعد از ورود به مدرسه تیزهوشان، تازه یک قدم برای رسیدن به آنچه که می‌خواست نزدیک‎تر شده بود؛ برای این که پزشک شود. برای پزشک شدن اما تلاش بیشتری لازم بود و باید با تمام قوا، درس می‌خواند و درس می‌خواند. در کنکور سراسری، نتیجه‌اش را به شکل دیگری شاهد بود، زمانی که در کنکور رشته تجربی رتبه 2 رقمی را به دست آورد و توانست رشته پزشکی را در دانشگاه تهران قبول شود. او می‎گوید، درست است که خودش تلاش کرده و درس خوانده است اما اگر پشتوانه حمایتی خانواده و کمیته امداد نبود، او توان تلاش کردن نداشت.

انتهای پیام